रसियामा प्राविधिक बिषयमा स्नात्तकोत्तर गरेका एक अग्रजले तिहार अघिको एकदिन रसुवामा पहिलोपटक स्याफ्रुबेसी टेक्नेबित्तिकै भनेका थिए- मलाई रसुवा र रोल्पामा केही समानता लाग्यो । जस्तो पुग्ने बाटोको कठिनाई, त्यहाको डाडाकाडाको स्वरुप र उहाको तुलना थियो वरीपरिका हिमालको छेकाई जुन लिवाङ र स्याफ्रुबेसीसँग मिल्थ्यो ।
बिकास, शिक्षा र स्वास्थ्यले पनि समान भएको मैले कल्पना गरे । म त रोल्पा पुगेको छैन् , तर किन किन अब कुनै मौका मिल्यो भने जाउला रोल्पा- किन भने मलाई गोसाईकुण्ड जस्तै च्छो रोल्पा ताल को समानता अवलोकन गर्ने मन लाग्यो ( दुवै म पुगेको छैन )।अनि गुगलमा खोजियो रोल्पाको तस्बिर ( सँगै रहेका २ तस्बिरहरु) जसले पनि सम्झाईरह्यो कि दुवैको आकास त्यति फराकिलो छैन्, किनभने पहाडहरु त्यहा वरिपरि उभिएका छन् ।
दुर्गम ठाउको चलन, परम्परा किन बचेको हुन्छ भने देखि यसलाई जोगाएक हुन्छन् केटाकेटीहरुले । उनीहरुको शिर देखी पाईतालासम्म आफ्नै मौलिकपनको भाषा छ । तर यसलाई जोगाउन सरकारले चाहि के गरेको छ नि ? दौरा सुरुवाल र नेपाली टोपीको राग अलापेर मात्र क्षेत्रिय समस्या समाधान होला त ?
हेर्दा भ्यागुतोको रुपसँग मिल्ने यो पाहा अलि लामो हुन्छ भ्यागुतो भन्दा । यसको छाला झिकेर खान्छन् अनि कुनै कुनै पाहा त आधा किलोको सम्म हुन्छ । पत्याउनुहुन्छ, यसको एउटाको रु १०० सम्म पर्छ , यदि यसलाई केरुङ ,चिनतर्फ निकास गरियो भने देखि ! यसलाई सजिलै मानिसहरुले खाई दिन्छन् र यसले औषधिको रुपमा पनि काम गर्छ रे ! अनि मलाई भने, भ्यागुतोको झझल्कोले रिङग्टा चल्छ । कहा खाने आट आउनु?
यो तस्बिर मैले कुनै बाध्यताले खिचेको होइन, र कुनै मौका पर्खेर पनि होइन । तर मान्छेको जिवनमा यस्ता क्षणहरु पनि आउने रहेछन कि समयको एक पल वा मुडमा क्यामराको लेन्स आफै खुल्दो रहेछ ।
पश्चिम नेपाल त्यो पनि त्रिशुल बाबाको प्रलय अगाडी पुग्दा कमसे कम बुटवल क्षेत्र बन्द थिएन ।
तर रोजियो सुनौली नै। गर्मीको तिब्र दबाबमा भैरहवा मेडिकल कलेजको पछाडीबाट रिक्सामा पुगियो नाका । ट्रकको चाङ , सायद बन्दको हल्लाको असरले होला, त्यो लामो लाईन थियो जसमा नेपाल भित्रिने क्रम जारी थियो ।
जस्ट नाकाको नाकमुख त देखियो , तर गर्मीले फर्कियो फेरि बुट्वल नै बेलुका। त्यहाको राम्रो होटेल आगनको आगनमा बेलुकीपख बित्यो शान्तपुर्वक। 
